Sound and Fury (2000) Filmowy ikonoklazm, czyli pragmatyczne ustosunkowanie się do niepełnosprawności w kinie artystycznym [ANALIZA] #9

Bez owijania w bawełnę - Wściekłość i wrzask (ang. Sound and Fury) to film, który prowokuje do myślenia i wyciągnięcia swoich własnych wniosków już na etapie zapoznawania się z materiałem. Na ekranie zostają przedstawione historie dwóch małżeństw, które zostają postawione przed wyborem wszczepienia swojemu dziecku implantu słuchowego. Co z pewnością dodaje jeszcze większego bagażu emocjonalnego jest fakt, iż rodziny są ze sobą spokrewnione - historia dotyczy potomstwa dwóch braci, z których jeden jest głuchy, a drugi słyszący. 

Sound and Fury, reż. Josh Aronson

Już pierwsze minuty filmu przeistaczają nas w świadków angażującej dyskusji na temat istoty implantu w życiu głuchego dziecka. Z jednej strony widzimy niesłyszących rodziców, otoczonych niesłyszącymi członkami rodziny, którzy nie uważają implantu za coś niezbędnego, wręcz przeciwnie - podważają jego znaczenie, redukując je do cybernetycznego akcesoria oraz wyparcia się tzw deaf culture. Z drugiej strony mamy do czynienia z rodziną, w której zarówno matka jak i ojciec są osobami słyszącymi, natomiast rodzice ze strony matki oraz dziecko pozostają głusi.

Początkowo widz zostaje wystawiony na ignorancję i ciężki do zrozumienia proces myślowy osób niesłyszących, które, patrząc przez pryzmat własnej niepełnosprawności, odmawiają córce stania się pełnosprawną i słyszącą. Jest to dla nich forma wyparcia się własnej kultury, a także niepotrzebnego ułatwienia sobie życia. Ich egoistyczna postawa jest o tyle widoczna, iż zestawiona zostaje z reakcją babci dziewczynki, która jest słysząca i bez ustanku próbuje ukazać swojemu synowi zalety wszczepienia implantu, niestety, bez rezultatu. Co ciekawe, sama dziewczynka pragnie posiadać implant, ponieważ nie chce odstawać od innych dzieci, chce z nimi rozmawiać i się śmiać, a także słyszeć deszcz lub uderzające w siebie samochody. Dla rodziców, którzy nie są w stanie pojąć istoty i piękna słyszenia, pozostają to jedynie puste słowa.

Sound and Fury, reż. Josh Aronson

W drugim przypadku rodzice, podobnie jak poprzedni, odwiedzają dzieci posiadające implant, rozmawiają z psychologami i nauczycielami. Ich celem jest przede wszystkim ułatwienie przyszłego funkcjonowania dziecka, zostaje bowiem udowodnione, iż w im szybszym wieku zostanie wszczepiony implant, tym lepiej dla przyszłego rozwoju dziecka, które koniec końców może stać się w pełni osobą słyszącą. 

Autorzy filmu pozostawiają widzowi zakończenie do interpretacji. W rodzinie ze słyszącymi rodzicami dziecko zostaje poddane zabiegowi; w drugiej, nie. Nie do pojęcia wydaje się fakt, iż za kilka lat kuzynki spotkają się ze sobą, będąc w przeszłości wystawione na podjęcie identycznego wyboru, ale idące zupełnie inną ścieżką - jedna z perspektywami na wszechstronne życie, druga  - na zamknięcie się w odrębnym rygorystycznym kręgu kulturowym.